Al een poosje voelde ik me onzeker op de ladder. De twee voeten van de 🪜 waren eigenlijk niet ver genoeg uit elkaar en daarmee was het weinig stabiel. Hoe hoger op, hoe meer onzeker ik me begon te voelen. Van de week kreeg ik een idee: een stabiliteitsbalk toevoegen. Deze is besteld en vandaag kwam die binnen en kort erna heb ik die kordaat gemonteerd.
We kunnen weer de ladder op. Hoger op. De trap staat stabiel. Ik had de achterkant gedaan en begon net met de zijkant. Daar is het meeste werk. Maar toen bleken er andere risicofactoren, waar ik niet eerder mee van doen had gehad en waar stabiel staan niet genoeg voor is.
Een Kauwtje zag me bezig en die was daar blijkbaar niet van gediend. Hij scheerde vlak langs me, zodat de vleugels mij raakte. Dat gebeurde keer op keer. Blijkbaar heb ik een nest gemist?
Ik ben verder gegaan naar de voorkant en toen ik om de hoek wat weg knipte, kwam het Kauwtje weer aan. Weer voelde ik de vleugels en de wind van het gefladder. Dan is de boodschap duidelijk. Die moet mij daar niet, hoog bij de zijmuur. Het waarom weet ik nog niet, maar een confrontatie met zijn snavel lijkt me onprettig. Dat risico neem ik maar niet.
Toch mooi hoe de natuur werkt en ouders bescherming zoeken voor de kleintjes. Een kleine vogel jaagt een veel grotere mens weg. Geweldig toch?!
Ik wil graag nog eens aandacht besteden aan dr. Edith Eger (1927) die ik ervaar als een zeer inspirerende vrouw. Rond haar 90ste schreef ze haar memoires wat nu te lezen is in haar boek “De Keuze“.
In 1944 toen ze 16 jaar was, werd ze per veewagen naar Auschwitz gedeporteerd. Haar ouders werden direct naar de gaskamer gestuurd. Edith mocht verder leven en werd kort na aankomst gedwongen om voor de beslisser, dr. Mengele, te dansen. Mengele, die later de bijnaam kreeg van de “engel des doods”. Auschwitz werd voor Edith de school voor het leven.
Haar eigen traumatische ervaringen is ze aangegaan. Vooral de terugkeer naar de meest enge plek ooit, heeft haar leven blijvend veranderd Ze is een levenskunstenaar geworden.
Als traumatherapeut heeft ze velen verder geholpen. En nog dagelijks (!!) ziet ze patiënten. Wat een prachtig uitdaging om na te volgen! Haar motto is dat we altijd voor vrijheid kunnen kiezen. Ze is oud, maar leeft jong. Nog steeds wil ze leren. ‘Problemen’ is een term, die ze niet meer wil gebruiken. We hebben uitdagingen. Er zijn veranderingen waar we mee om moeten gaan. En ik vind dat zij het mag zeggen.
Na haar eerste boek ‘De Keuze’ schreef ze ook nog een tweede, ‘Het Geschenk’. Daarin deelt ze uit wat ze heeft geleerd om vrij te leven. Parels van wijsheid! Daarover schreef ik eerder al een review.
Twee jaar geleden werd dr. Eger werd geïnterviewd door Jakob van Wielink. Vandaag zag ik een compilatie van het interview met haar op YouTube. Wat open en eerlijk en inspirerend is dat. Jammer genoeg is het niet in Nederlands ondertiteld.
Met een vriend heb ik rond 20 uur gewandeld in de Nieuwe Dordtse Biesbosch. Deze keer zijn we gestart bij de Oosthaven van de Nieuwe Merwede. Zonder iemand tegen te komen hebben we zo’n 80 minuten gewandeld. We zagen tal van watervogels. Een mooie zilverreiger en een groep steltlopers vroegen mijn aandacht. Maar vooral uitzichten met een weerspiegeling van de zon op het water blijft voor mij een grote aantrekkingskracht.
Mirjam van der Vegt schreef dit boek. Wat een mooi boek is het geworden! De inhoudsopgave is al een mooie samenvatting van wat het boek wil zeggen, zoals het eerste hoofdstuk ‘Pauzes verdienen zichzelf terug‘. Hier leer ik een mooie les: rust nemen tussen de activiteiten. Dat vraagt een andere benadering van mijn agenda. Daar ga ik over nadenken hoe het aan te pakken.
Alle lessen zijn de moeite waard. Wat denk je van dit: beoordeel de dag naar wat je zaait, in plaats van wat je oogst. De neiging om resultaten te willen zien, concreet te zijn kan het echte ‘zijn’ in de weg staan door vooral te ‘doen’. Empathisch luisteren is voor mij het zaaien. En dat is een geduld kwestie.
Eerder leerde ik al om minder bereikbaar te zijn. De gift van die bereikbaarheid wordt vaak niet gezien door die er gebruik van maken. Tegelijkertijd kost bereikbaarheid veel. Voor je het weet sta je altijd aan. Onbereikbaar zijn geeft ruimte om op te laden.
Een bevlogenheid voor dingen komt wanneer je leeft vanuit je waarden. Het is daarmee ook de beste preventie voor een burnout of een bore-out.
Vanuit de hele Bijbel, maar ook vanuit andere bronnen word ik aangemoedigd om met de dag te leven en verwachtingsvol mijn roeping te volgen. Ik mag eruit halen wat erin zit. Voor vandaag! Er is ruimte nodig om lief te hebben, te voelen, om te bewegen, te creëren, etc. Voor alles is er een tijd. En die moet je jezelf geven om te kunnen genieten van de gift die Leven heet. Mooi is het om in dit kader na te denken over het verschil tussen streven en leven.
Het boek geeft 8 levenslessen verpakt in mooie verhalen. Rijkdommen die zijn gehoord bij anderen en hier worden doorgegeven.
Rust. Het is een uitdaging er te komen, maar een feest om er in te zijn en vanuit te leven. Het kan zijn als een dag waarop de vlag hangt.
“We zijn geschapen in verhouding tot anderen. Het is belangrijk om trouw aan jezelf te verbinden met liefde voor anderen.”
In relaties gaat het om wederkerigheid. Jij ziet de ander en de ander ziet jou. Trouw zijn aan jezelf is de basis om trouw te zijn aan de ander. Dicht bij jezelf blijven en dicht bij de ander. Niet egoïstisch, maar wel vanuit de zorgzaamheid voor jezelf. Trouw zijn aan jezelf betekent ook dat je betrouwbaar bent. Je staat waarvoor je staat. Jouw ja is ja en jouw nee is nee. Sociaal wenselijke antwoorden zijn niet nodig. Jouw gedrag is een bewuste keuze. Je gunt de ander hetzelfde wat je jezelf gunt. Zo groeit onderlinge liefde.
Je moet er maar interesse in hebben om zoveel mogelijk varianten te ontdekken. Dat is aan mij niet besteed. Maar als bloem is de paardenbloem fleurig. In weilanden springt ze eruit. Jubelend! En ze zijn van groot belang voor de insecten en daarmee voor de vogels. Elke creatuur heeft een betekenis. Soms komt men er pas heel laat achter.
De paardenbloem wordt eenzijdig als onkruid behandeld. Ik denk dat onkruid beter te omschrijven is als ongewenst gewas op de plek van je keuze.
Paardenbloemen zijn mooi, kijk maar eens naar die gedetailleerde zadenbollen. Verfijnd! Maar we willen ze niet in de tuin!
Het West-Vlaamse Ieper staat vooral bekend als de plek waar duizenden soldaten in meerdere veldslagen omkwamen tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Vandaag dompelen we ons in de herinneringen aan die tijd. We lopen door nagebouwde loopgraven. Na vier jaar oorlog stond er in Ieper geen steen meer op de andere en vooral het Britse leger had veel doden te betreuren. In de vier grote veldslagen die rondom de stad plaatsvonden, sneuvelden 325.000 soldaten vanuit het Britse Gemenebest, met name Australië, Nieuw Zeeland en Canada en het Verenigd Koninkrijk. Ieper moest daarom een herdenkingsplek worden.
Bij Zonnebeke, een dorpje dat midden in de loopgraven oorlog lag, bezoeken we een herinneringsmuseum. Daar wordt duidelijk gemaakt hoe de strijd eraan toeging, welke omstandigheden er waren. Zeer interessant, maar ook erg indringend. In de buurt van dit dorp bezoeken we ook twee militaire begraafplaatsen, o.a. Tyne Cot Cemetery, waar in totaal 11.957 soldaten zijn begraven, waarvan er 8.369 niet geïdentificeerd zijn.
Tyne Cot Cemetery
Aan het einde van de middag gaan we naar de stad Ieper. Een stad met prachtige gebouwen. De meesten daarvan zijn van ongeveer 1922. Na die oorlog.
Ook gaan we binnen bij de Saint George’s Memorial Church. Heel bijzonder hoe dat eruit ziet.
Saint George’s Memorial Church
In de Menenpoort wordt elke dag de herdenkingsceremonie gehouden. We maken het mee. Er staat een groep klaar in Schotse kilt en ze spelen samen indringende muziek met de doedelzak en trommels. Kijk maar mee:
De klaroeners van de Last Post Association staan in voor het blazen van de Last Post. Deze klaroeners zijn vrijwilligers van de Ieperse Brandweer. Ook daarvan maakte ik een filmpje. En zie eens wat een hoop , vooral Engels sprekenden erop afkwamen.
Deze eerste wereldoorlog was er niet in Nederland. We hadden wel te maken met de tweede. Nu in Oekraïne oorlog woedt, komen de beelden en verhalen, samen met de velden vol met dodelijke slachtoffers en muren vol met namen erg binnen.
In de zomer van 2020 hebben we in één week tijd over al de eilanden van Zeeland gefietst. Wat ons niet meer lukte was het fietsen door Zeeuws-Vlaanderen. Het is op het wensenlijstje blijven staan. Tot vandaag. Via de Westerscheldetunnel zijn we via Terneuzen en Zaamslag naar Hulst gereden. Daar zijn we op de fiets gestapt.
Beeldhouwwerk ‘Ravelijn’ van Kathleen Verhegge.
In Hulst zijn diverse oudere stadspoorten zichtbaar. De Keldermanspoort (zie foto bovenaan) is een ruïne. Daarbij staat ook het beeldhouwwerk Ravelijn. We vragen ons wat de tekst ernaast ons te zeggen heeft: Die lezer van dit mocht sien en dencken in wat desolaetheyt alle religiosen ende andere goede menschen tot deser tyd geweest zyn br Wouter
Hulst heeft een prachtig stadhuis en een kerk met een bijzondere toren. Het mooie van dit vestingstadje komt maar beperkt tot uitdrukking. Het is vandaag namelijk best fris. Het waait flink en de zon laat het ook afweten. Dus maak ik weinig foto’s. Hulst staat echter ook bekend om haar bourgondische karakter. Nadat we een eerste rondje in het stadje hebben gereden, zetten we ons daarom aan een van de tafeltjes in restaurant De Korenbeurs. We worden verleid om een lunch met veel asperges te gebruiken. En die smaakt uitstekend!
Dat is nog eens lunchen!
We fietsen verder het Zeeuwse Vlaanderen in. We gaan naar een ander oud stadje in de buurt, Axel. Ook daar is het door het weer niet aantrekkelijk om buiten te zitten en dat geeft het stadje minder allure vandaag.
Zuiddorpe
We rijden via Zuiddorpe, Koewacht, Sint Janssteen en Heikant weer terug naar Hulst.
Terug in Hulst klaart het langzaam op. De lucht wordt weer blauw, de zon schijnt. We gaan naar ons onderkomen bij Zaamslag.
Donderdag is mijn vrije dag. Mijn werkweek zit flink vol met contacten. Cliënten van allerlei soort en met heel uiteenlopende vraagstukken komen bij me langs. Gesprek na gesprek, op sommige dagen tot wel 10 gesprekken per dag. Ik geniet ervan, steeds gericht op wat de ander ervaart, ziet, opmerkt en nodig heeft en wat mijn bijdrage daarin mag zijn.
Op donderdag probeer ik steeds vaker een dag(deel) te hebben waar ik tot mezelf kom. Tot stilte kom. En het is zo moeilijk om dan werk te negeren. Het is steeds een bewuste keuze. Toch ervaar ik dat als nodig. Een ontmoeting met mijzelf, een ontmoeting met God is noodzakelijk om het leven te blijven verstaan. Weten en doorléven waar ik voor wil en moet gaan. Geïnspireerd worden om te kunnen inspireren. Periodiek alleen zijn is een verrijking.
Naast de gesprekken met cliënten en anderen, lees ik van alles. Ook dat roept weer vragen op. Vragen over hoe ik het leven zag en nu zie. Nieuwe inzichten ontstaan. Dat is mooi en uitdagend. De waarde van het leven ervaren en het goddelijke zien dat in veel zichtbaar is, is als een cadeau. Dat maakt me dankbaar.
Goed is goed genoeg. Elk dag geeft genoeg voor die dag. Ik hoef niet meer te geven dan ik heb.
Elk dorp heeft hier een eigen kerk. Ik houd van die gebouwen, hun authentieke vorm. Ook de plaats van het gebouw, die de verwachting wekt dat het onderlinge verbondenheid bevordert. Zoals die ene in Nieuwe Tonge, die centraal in het dorp staat en waar je een rondje omheen kunt maken. Met die vrolijke vlaggenlijn erbij versterkt dat beeld zich.
Achthuizen
In een brochure over het DNA van Goeree-Overflakkee lees ik dat het geloof op hier onverminderd belangrijk is. De tradities en christelijke waarden zorgen voor een vast ritme en rust.
Stad aan ’t Haringvliet
“Typerend voor de mensen is ook verantwoordelijkheid en de zorg voor elkaar. Door kerk en gezamenlijke arbeid zijn de mensen op Goeree-Overflakkee sterk betrokken bij elkaar en is er een grote mate van saamhorigheid. Het verenigingsleven vormt daarbij een onmisbare schakel.”
Den Bommel
Hopelijk is het de liefde die de bevolking verbindt. Erbij horen, ook als je anders denkt.
Dachten we vroeger ervoor naar Lisse en omgeving te moeten om ze te zien. Vandaag werd zichtbaar dat op Flakkee ook flink wat velden met kleurige bloemen te zien zijn. Wat een feestje om die kleurenpracht te aanschouwen!
We begonnen onze fietstocht in Den Bommel. Langs de bloembollenvelden daar reden we naar Achthuizen en via Zuidzijde trappen we naar de omgeving van Nieuwe Tonge en Middelharnis.
Na een poosje gewacht te hebben bij een sluis hebben we een eind over de hoge dijk langs het Haringvliet gereden. Na Stad aan ’t Haringvliet waren we even later weer terug in Den Bommel.
Het is een prachtige dag. Fietsen zonder jas in de wind is goed te doen. Heerlijk!
Ze was niet op haar nest. De eend. En terwijl wij bij het vijvertje zitten is daar ineens haar landing op het water. Ze is er weer, maar voordat ze terug gaat voor misschien wel de laatste ‘legdag’, neemt ze eerst nog een verkwikkend bad. Voor mij is dat weer een nieuwe eend-beleving. We zijn benieuwd of morgen de eieren uitkomen!
De Betuwe is ‘the place to be’ wanneer het gaat om het beleven van de bloeiende fruitbomen. Met de zonnige belofte voor vandaag gaan we er fietsen. Meer specifiek, we bezoeken de gemeente West-Betuwe. En ik bedenk opnieuw dat mooiste provincie van Nederland toch echt Gelderland is.
De perenbloesems zijn op hun retour en de appelbomen beginnen net. Het kan uitbundiger, maar het is prachtig! De lente is zo hoopgevend na zoveel regen en wind.
Met 15°C en nog steeds een redelijk briesje is het heerlijk om op de trappers te staan. We starten onze tocht vanuit het centrum van het stadje Asperen.
Tricht
We rijden door Acquoy, Rhenoy en Beesd. We gaan dan dwars door Heerlijkheid Mariënwaert, een prachtige bosrijk gebied. Het trekt volop fietsers en wandelaars. Via Tricht komen we bij het station van Geldermalsen uit. We kijken even rond in Geldermalsen. Jaren terug hebben we er zelfs naar huizen gekeken. Het blijft aantrekkelijk.
Enspijk
Dwars door Geldermalsen rijden Meteren in. Via het ruime buitengebied fietsen we verder. Jammer is dat de gekozen route deels naast de A2 loopt. Maar wanneer we Enspijk bereikt hebben wordt het weer rustig en mooi. Via Rumpt en Gellicum rijden we langs de mooie Linge weer terug naar Asperen. Een mooie tocht van, zo blijkt, precies 50 km.
Midden in Maastricht is een boekhandel gevestigd in een kerkgebouw. Er doorheen lopend bemerkte ik hoe gaaf ik het vind dat zulke religieuze gebouwen, die afgestoten worden een nieuwe functie krijgen. In dit kerkgebouw is het boek belangrijk, maar ook is er een ontmoetingsplek rondom of aan het kruis. Daarmee wordt de link gelegd met de oorspronkelijke functie. Prachtig vind ik dat.
Ook een voormalig nonnenklooster heeft een andere functie gekregen. Een woonplek voor mensen met een beperking, met een restaurant waarin deze mensen kunnen werken en een tuin erbij die het geheel zelfvoorzienend kan gaan maken. Creatief!
Mooi is het wanneer in ontmoetingen de liefde wordt ervaren. Liefde vanuit een passie.
Wat is het weer mooi met al die bloemen die uit de bomen tevoorschijn komen. Eerst de knoppen, dan de bloemen en dan de regen van bloemblaadjes. Mooie tijden komen er aan. Goed om in het nu te zijn en om dankbaar te zijn en aandacht te besteden aan wat goed, welgevallig en volkomen is!
Vandaag heb ik dit jaar voor het eerst geluncht in de tuin. Nou, dan kan de vlag uit, want daar heb ik weer maanden naar uit gekeken. Mijn buitenseizoen is geopend! 😍
En kijk eens hoe alles weer tot leven komt! De perenbomen spruiten uit, de blauwe druifjes kleuren mooi net als de prachtige bloemen van de narcissen. We hebben nog meer bloemen in de tuin gezien, zoals het Dicentra spectabilis (gebroken hartje) en Pulmonaria (longkruid)! 🙏👌
Nee, dit is niet mijn werk. Maar het wordt wel vooral voor mij gedaan. 🥰👌Gehaakte kastrandjes. En nu zijn ze zeer zorgvuldig vastgezet met kopspelden, gedrild om glad te zijn en niet meer op te krullen. Een vleugje nostalgie. I love it!
Met een beetje druk om het boek, een roman, nu snel uit te lezen, hervatte ik het. Het moest wat mij betreft echt vandaag uit. Gelukkig wisselden zon en regen elkaar af. Dat werkt dan mee. Dan is het voor mij echt leesweer. Een derde deel had ik al gehad. Steeds een paar hoofdstukken, waardoor ik er eigenlijk niet echt in kwam. Vandaag echter de duik erin. Wat fijn ook om dat doen. Het verhaal raakt me. Het maakt nieuwsgierig. Ik raak geboeid en ben prettig gestresst.
Deze roman gaat over Stephan, een briljante student, maar met weinig geluk in zijn leven. Hij krijgt een student een studentenbaantje bij Nathan. Dat is negentig jaar oude schrijver met een oeuvreprijs in het verschiet. Stephan ontdekt een merkwaardig gat in Nathans werk: tussen 1947 en 1949 blijkt hij niets te hebben geschreven. Als hij daar naar vraagt, wordt Stephan tot zijn verbazing op staande voet ontslagen. Stephan laat het er niet bij zitten en begint een uitgebreid onderzoek en ontdekt bijzondere feiten. Vanaf 1947 verbleef er een groep van 500 Roemeense weeskinderen een jaar lang in Nederland. Die ontdekking brengt hem op het spoor van een veel groter verhaal dan hij ooit had durven vermoeden. Wanneer Stephan naar Israël vertrekt en op zoek gaat naar de waarheid, vecht hij, met slechts zijn pen als wapen, een strijd die hem voert langs verdriet, verraad, gerechtigheid en een geheime dienst die hem voortdurend in de gaten houdt.
Het is geen thriller, maar wel een verhaal dat raakt.Dat doen weinig boeken met mij. En toen ik erover nadacht ontdekte ik dat romans die mij raken vrijwel altijd gaan over recht doen, gezien worden, verbinden, de liefde handen en voeten geven. Heel vaak zijn het boeken met een joodse geur. Nathan’s erfenis heb ik nu uit. Ik kan het je aanraden ook te lezen.
Het is net maart. Rondom zijn de nog grauwe velden. Grasvelden geven nog wat kleur. En dan lopen we langs een reeks struiken. Een heel verfijnd bloempje vraagt mijn aandacht, de sleedoorn. Ik ben vol ontzag voor dit moois. En die bloemen zijn een mooie belofte voor nog meer moois. Laat die lente maar komen!!
Na een wandeling in de Carnisser grienden zien we de tram staan. De tram staat klaar aan het einde van de brug. Weer eens met de tram meegaan lijkt me fantastisch. En zo rijden we geheel ongepland van Barendrecht (-Carnisselanden) tot het Wilhelminaplein bij de Erasmusbrug in Rotterdam
Het rijden met de tram is echt een belevenis. Eenmaal over de A15 komen we in Rotterdam aan. Allerlei straatnamen, zoals de Dordtse Straatweg roepen herinneren op. Hoe verder we rijden, hoe meer herkenning er komt, bv bij het Breeplein. Dat vind ik gaaf. We stappen uit bij de Erasmusbrug.
Bij de Erasmusbrug is van alles te zien. Op het moment dat we aankomen zien we de brug open gaan. Maar ook aan de andere kant is er een trekpleister. Bij de cruiseterminal ligt namelijk een mega groot schip.
Het enorme schip is de AIDA Costa. Het is gloednieuw, met bouwjaar 2021. Het heeft een lengte van 337 meter en een breedte van 42 meter. Het heeft wel 17 dekken! Op het schip is plaats voor 5.228 passagiers en 1551 crewleden.
En aan de overkant van de rivier bij de Parkkade ligt de Global Mercy. Ook al zo’n trekpleister!!
Met heerlijk zonnig weer met de tram mee. Tussen de ritten een prachtig uitzicht op de Erasmusbrug, de Global Mercy en het cruiseschip. Dat betekent een erg leuke middagje uit!
De oorlog in Oekraïne raakt ons emotioneel. Toch is het nog ver weg. Ons vertrouwde leven zou ook wel eens flink kunnen veranderen. Hoe gaan we daar dan mee om? We hechten immers erg aan het vertrouwde?!
Een tijd terug las ik het indrukwekkende boek “Taal van Transitie”. Elke verandering geeft een proces van rouw. Een paar citaten uit het boek kunnen je helpen. ‘Het erkennen van verlies is een belangrijke stap’. ‘Afscheid nemen is de cruciale stap op weg naar het mogelijk maken van rouwen en betekenisgeving’. ‘Als je rouwt, ervaar je de breuklijnen in je hechting en word je uitgenodigd deze te helen’. ‘Rouwen is in essentie een verbindingsproces tussen het leven zoals het was en het leven zoals het kan zijn of worden wil’. ‘Rouwen is een hechtingsreactie. Je rouwt om iets waaraan je gehecht bent’. ‘Door te rouwen zien mensen de verandering onder ogen, kijken het verlies aan en gaan ermee aan de slag.’
Met wat Covid-19 (en het gevoerde beleid daarop) veroorzaakte en wat de mondiale gevolgen zullen zijn van de oorlog in Oekraïne en de al lopende veranderingen in de machtsverhoudingen, zullen we zelf in een veranderingsproces komen.
Het negeren of willen bestrijden zal niet helpen. Zie het in de ogen. Rouwen doe je samen. Geloof in de mogelijkheid om ook in de andere omstandigheden jou weg te vinden. Verzamel geen schatten op de aarde. Ze zijn niet waardevast. Daarom wens ik jou de vrede van God!
In mijn kinderjaren fietste ik weleens door de fietstunnel van de Maastunnel. Voor mij was het een hele belevenis.
Vooral met de fiets de zeer steile roltrap opgaan naar beneden. Het stuur dwars. Het gewicht wel voelend. Best spannend. De roltrap beweegt en schudt. De gedachte alleen al dat je met fiets en al naar beneden zou kletteren!
De Maastunnel is wel bijzonder. Het is de eerste verkeerstunnel van Nederland en die in alle stilte in 1942 werd geopend. Vandaag ben ik even op en neer geweest met de roltrap. Ik wilde het weer even zien. De roltrap is prachtig. Het is klassiek, gemaakt met houten treden.
Vandaag zag ik hoe de “Global Mercy” in Rotterdam aankwam. Vanuit de Nieuwe Waterweg voer het op naar de Erasmusbrug. Precies daarvoor draaide het schip helemaal rond alsof het gepronkt werd.
Nu is het schip maar een stuk materiaal, gereedschap, iets waar wat mee gedaan kan worden. Het werk erop echter verandert levens. Mensen vinden in alle opzichten hun gezondheid. Dat vind ik zo gaaf!
Al lang volg ik het werk van Mercy Ships. Het heeft mijn hart. Eerder was ik al op de African Mercy, toen dat schip in Rotterdam afgemeerd lag. Die moest destijds de Anastasis gaan vervangen. De Global Mercy is gloednieuw. Die ga ik, ondanks het aanbod, niet letterlijk in. Wel hoop ik met een virtuele tour het schip te bewonderen in de komende weken.
Jezus, de belangrijkste man op aarde! Ja, natuurlijk! Wie anders? denk ik dan. Maar hoe kijken we naar Hem? Dat lijkt de inzet van dit boek. Het eerste hoofdstuk zet alvast de toon: “de speelsheid van God en het gif dat religie heet”. Mijn interesse om verder te lezen groeit. Jezus komt in opstand tegen de dode religie en maar brengt tegelijkertijd ook vernieuwing. Liefde en leven. Op een niet religieuze manier probeert Eldredge ons Jezus terug te geven.
Op een intense manier wordt Jezus’ persoonlijkheid neergezet als vurig doelgericht, het menselijkst van allemaal met een buitensporige vrijgevigheid, een ontwrichtende eerlijkheid en een aanstootgevende vrijheid. Intrigerend om het zo te lezen. De schrijver neemt de Bijbel heel serieus, maar is los van de religieuze angst. Hij schrijft over de mogelijkheid om net zo’n relatie met hem te hebben als Vader en Zoon met elkaar hebben. Ik citeer de achterflap: Ken je hem zo? Want, als je Jezus niet kent als persoon… Als je zijn unieke persoonlijkheid – speels, geraffineerd, vriendelijk, vurig, zachtaardig, gevat, vol woede tegenover alles wat religieus is – niet kent, kan het zijn dat je slechts een beeld van hem hebt leren kennen en niet hemzelf. Als je Jezus niet ervaart in je leven… Als je de troost van zijn concrete aanwezigheid niet kent… Als je zijn stem nooit hoort… dan ben je bestolen. En als je de kracht van zijn leven in jou niet kent, die jouw persoonlijkheid vernieuwt, je gebrokenheid geneest en je in staat stelt te leven zoals hij leefde, dan ben je beroofd. Jezus, bevrijd me van alles wat niet waar is over u en laat me zien wie u werkelijk bent.
Wanneer we Grou binnenrijden zien we op verschillende plekken grote rode blokken met een geel strik erom: cadeaus! We zien ook een soort van Sinterklaas. Was is dat? Het is niet Sinterklaas, maar het blijkt zijn broer te zijn, Sint Piter. Het betreft een jaarlijks feest in februari gevierd wordt in alleen Grou.
Onze host heeft op tafel een St Pyterkoek klaar gelegd. Dat hoort erbij in deze week. Het smaakt heerlijk. Het deed me denken aan Basler Lecherli een Zwitsers koekje.
Sint Piter draagt een witte mantel en rijdt op een zwart Fries paard. Was er vroeger een zwarte knecht bij, maar sinds 2021 wordt Sint Piter vergezeld door zijn maat Aldemar. Mooi hoe ze verhaal aanpassen aan wat maatschappelijk ruimte geeft voor iedereen.
Aldemar is een natuurmens en woont met zijn ouders in een boomhut in Nationaalpark de Alde Feanen bij Grou. Hij draagt een halfhoge hoed met een lasbril. Op zijn rug draagt hij een korf met daarin pipernuten, cadeautjes en zijn iPad.
Komende week gaan de bewoners van Grou weer naar de kade om hem uit te zwaaien! Wij zullen hem niet zien, maar hebben wel even mee genoten!
Wil je er iets van meepikken? Kijk dan hier naar de reportage van de intocht in het onvervalste Fries.
We zijn een weekend weg en dan komt Storm Eunice langs. In de open provincie Friesland betekent het een ontvangst in volle glorie. Hoe zou het aan de oevers van de Waddenzee zijn? Ondanks de waarschuwingen voor windstoten, gaan we de storm opzoeken en wel in de havenstad Harlingen.
Naast het perron van Station Harlingen-Haven zetten we de auto neer. We arriveren om ongeveer 14:15 uur. Bij het uitstappen moeten we de deur stevig vasthouden. De auto beweegt al volop mee met de wind. Is de de storm al bijna op zijn heftigst?
Volgens de officiële meting zou het pas windkracht 8 zijn bij ons verblijf. Tegen 16 uur zal het op zijn hoogtepunt zijn met windkracht 10-11. Hoe zou dat zijn? Eigenlijk wil ik het wel ervaren.
We blijven een klein uur in Harlingen. We lopen over de dijk en moeten flink opboksen tegen de wind. Vogels zien we op dezelfde plek blijven in de lucht terwijl ze verder willen vliegen. Heel apart.
We lopen een klein rondje door de stad. Langs de kades, waar het tuig van de zeilen heen en weer wappert door de wind. De wind fluit langs de gevels van de huizen en de kerktoren. Het is enorm onrustig. Nog langer blijven lijkt aanlokkelijk. Veel winkels gaan eerder dicht, treinen rijden niet en het gaat straks ook nog regenen. We nemen daarom toch maar geen extreem onnodig risico.
Ookal hebben we niet de meest extreme wind kunnen ervaren aan de kust, windkracht 8 of 9 was al een mooie ervaring!
Eise Eisinga kennen we van een straat in de buurt waar 1 van de kinderen heeft gewoond. Hij werd in Franeker beroemd vanwege zijn kennis van de astronomie. In zijn huis bouwde hij 7 jaar tijd een planetarium dat wordt aangedreven door een slingeruurwerk. Gaaf om dat 241 jaar later nog steeds te zien werken.
Op de zolder boven de bedstee en het plafond is het raderwerk aangebracht dat met een regulateur de omlooptijden regelt van de toen bekende planeten: Mercurius, Venus, de aarde, Mars, Jupiter en Saturnus.
Het is het oudste werkende planetarium ter wereld, want sinds 1781 geeft het astronomische uurwerk dagelijks de actuele positie van de planeten aan via de plafondwijzerplaat, tot op de datum nauwkeurig: 18 februari 2022.
Terwijl ik mijn jas aantrek om naar mijn werk te gaan en ondertussen door het voorraam naar buiten kijk, zie ik de zon schijnen op de narcissen, de krokusjes en de sneeuwklokjes. Wow, denk ik, wat een kracht is hier zichtbaar. Wat geweldig! Ik ben weer diep onder de indruk van dit jaarlijks terugkerende verschijnsel.
Dat lijkt me wel wat om met zo’n bootje post te gaan bezorgen op plekken die voor auto’s en fietsen onbereikbaar zijn. Ik zit al te genieten bij alleen al het idee!
Vlak naast het winkelcentrum ligt die mooie vijver met een grote fontein. Er staan twee bankjes in van het uitzicht te genieten. Daar zie ik eigenlijk nooit iemand op zitten. Vandaag liep er even daar naartoe. Ik moest wel lachen om wat ik zag. Hier ga je als mens niet uitrusten. Dat doen de vogels wel. Het wemelt er vaak van de meeuwen en andere watervogels. De vogels, die op bank gaan zitten, lijken niet naar de vijver te kijken…
Zomaar een foto die ik recent maakte. Door toeval zijn de auto’s op de achtergrond achter een tussenlat weggevallen. Het maakt het uitzicht ineens heel anders.
Naast het gebouw waar de foto is gemaakt is een watermolen. Leuk die ouderwetse techniek! Mooi uitzicht!
Mensen begrijpen is een belangrijk onderdeel van mijn werk. Vanuit begrijpen komt ook de passende behandeling. Wat is de betekenis van het gedrag of de klachten? Het is iedere keer weer een puzzel. Nu is theoretische kennis wel goed, maar ik ben meer een beelddenker. Dan valt de theorie op zijn plek. Ik wil me graag verplaatsen in de ander en zo, vanuit hen, hun wereld inkijken. Dan zijn de tips en trucs in de behandeling passend. Het lezen van biografieën is daarom boeiend. Die helpen me om de diepere vragen te stellen, die de kern raken zonder oordeel.
Het boek “Onzichtbaar Onvermogen” is zo’n boek. Het is geschreven door Evelien Tersteeg. Zij biedt de lezer een kijkje in het leven van een autistische vrouw. Inmiddels heb ik bij diverse vrouwen autisme herkend wat later na uitgebreid onderzoek werd bevestigd. Dat vind ik gaaf. Nu is een diagnose natuurlijk een label wat duidelijkheid geeft. Belangrijker is hoe je kunt omgaan met de klachten of kwetsbaarheid. En dan is zo’n verhaal een mooie informatiebron.
Het is een heel informatief boek geworden. Nadrukkelijk komt naar voren dat ze anders is dan andere meisjes en haar anders-zijn maskeert en camoufleert. Daarmee lijkt ze gelijk aan de anderen, maar daarmee doet ze zichzelf enorm tekort. Ze wordt keer op keer overvraagd. Ze benoemt het een autistische burnout.
In dit open geschreven verhaal vertelt ze over haar leven. Op haar 40ste wordt pas duidelijk dat ze autistisch is. De effecten van autisme in haar werk, in haar relatie, in contact met anderen en in het moederschap beschrijft ze heel beeldend. Het is een hele klus. En aan haar uiterlijk is niks te zien!
Vanuit ons B&B in Woold hebben we gewandeld over een ‘klompenpad’. Wij deden het zonder klompen. Het terrein was soms nat, zompig en drassig. Daarop zijn we voorbereid. We hebben waterdichte bergschoenen aan. Dus het is geen probleem. De afstand van ongeveer 8 km is goed te doen.
We lopen langs de Duitse grens. Die grens is natuurlijk niet zichtbaar in het landschap. Het is slechts een afspraak door mensen gemaakt. Toch blijft het iets magisch hebben. Vroeger, bij het ijzeren gordijn zagen we uitzichttorens ter bewaking van die grens.
Op verschillende plekken onderweg zien we hoe mensen creatief zijn geweest met de natuur. Heel mooi. Misschien wel het meest zichtbaar in de winter?
Er zijn tal van manieren om wandelroutes te lopen. Wij zijn gelukkig omdat er steeds bordjes zijn. Dan kun je de aandacht richten op wat je ziet.
Al was er geen zon en veel wind. Het was niet koud. Sterker nog. Ik heb mijn trui tussentijds uitgedaan. We zijn lekker uitgewaaid en we hebben elkaar uitgebreid gesproken. Dat is genieten van elkaar. Wat een heerlijke wandeling!
Gewoon een wandeling om eruit te zijn. Geen bijzonder doel dan samen zijn. Verwondering is er wel over de natuur. Wilgentenen, die in de grond gezet gewoon weer uitgroeien.
Wat echter het meest verwondert zijn de sporen van de aanwezigheid van bevers. Wat een knaagkracht. Bomen worden geveld.
Het is bizar weer vandaag. Strakke blauwe lucht wisselt af met de vele kleuren grijs.
Even in de zon en dan weer even een natte boel. Het was weer fijn om buiten te zijn.
De grootste opdracht in een mensenleven is misschien wel te aanvaarden dat je aanvaard bent – zonder dat je daar ook maar iets voor gedaan hebt; zonder dat je weet waarom jij dat waard zou zijn. Wij betalen er liever voor, we stellen er liever iets tegenover.
De familiegeschiedenis kennen helpt om bepaalde gewoonten of eigenschappen van ouders en grootouders en anderen in de bloedlijn te begrijpen, waardoor je het kunt plaatsen en vrij kunt zijn. Dat is voor mij, sinds mijn opleiding in het contextuele gedachtegoed, geregeld in mijn aandacht, bij mijn eigen familie, maar ook bij mensen, die ik spreek.
Het onderwerp NSB is recent in mijn aandacht gekomen. En ja, dan lees ik een periode daar van alles over. Zo werkt dat bij mij. Andere thema’s verdwijnen dan even naar de achtergrond. Eerder las ik al een familiegeschiedenis waarin dit thema naar voren kwam. En toen ik weer verder inzoomde op dit thema kwam het boek “Daar praten wij niet over” in beeld. En dat boek heb ik nu net uitgelezen.
De beschrijving van een familiegeschiedenis in de vorm van een roman, is mooi. Het maakt verbinding tussen geschiedkundige feiten en de inkleuring van die feiten. De schrijfster, Milou van Beek, heeft zelf ook te dealen met deze geschiedenis. Zij is de achterkleindochter van een man, die in de jaren ’30 toetrad tot de NSB. Ze volgt in haar boek de ervaringen van zijn oudste dochter, haar oma. Die keuze van hem had grote gevolgen voor de generaties die na hem kwamen. Maar die keuze van hem kwam ook niet uit het niets. Was het een slechte man? Mag of kun je zoiets van een voorouder zeggen? Ik denk het niet. Begrijpen is beter dan veroordelen.
Het verhaal begint met een beschrijving van de schrijfster zelf bij een sessies over familieopstellingen. Grappig, want daar heb ik ook juist een boek over gelezen. Daar schrijf ik later wellicht nog eens wat over. Maar met de link daarnaar is mijn verlangen het boek verder te lezen, gewekt. En ik moet echt mijn best doen om door de vele verdrietige ervaringen van de gezinsleden heen te komen. In de praktijk heb ook vaak genoeg nare dingen om aan te horen, maar daar kan ik dan actief wat mee. Ik kan dan met empathie naast de betreffende persoon staan. In een uitgegeven boek lees ik het verhaal zonder dat ik empathie kan tonen aan hen over wie het gaat. Hun pijn (door onrecht, door gemis van affectie, door ervaren afwijzing, niet ten volle kunnen vertrouwen) raakt me. Het zet mensen zo klem. Dat is zo triest. En het vraagt zoveel moed om de ervaringen niet langer levensbepalend te laten zijn.
Het boek is een verrijking voor me. Het geeft opnieuw een beeld van hoe families – zonder woorden- gezamenlijk besluiten kunnen nemen over andere familieleden. Bijvoorbeeld hen buiten te sluiten. Over hen wordt niet gesproken. Het effect is dat zijzelf daardoor minder vrij kunnen zijn. Ze houden anderen emotioneel op afstand, ze zijn eenzaam. Er ontstaat verbittering. Ze kiezen niet voor wat goed voor hen is, maar ze nemen genoegen met het minste. Dat betekent rijk zijn, maar (emotioneel en soms ook financieel) arm leven. En daar is het leven toch niet voor bedoeld.
Vandaag is het 15 jaar geleden dat ik een handtekening zette onder een contract met Stichting 1nP. Enkele maanden erna kreeg ik mijn eerste cliënten. Ik zag hen op een locatie van 1nP in Rotterdam en bij hen thuis. Heel bijzonder voelde het eigen cliënten te hebben en de beloning op het werk ook concreet financieel te ervaren. Niet meer het vanzelfsprekende CAO-loon, maar loon gekoppeld aan gesprekken met mensen, die er voor kozen om mij als behandelaar te krijgen. Binnen enkele jaren groeide het verder uit. Er kwam een eige praktijkruimte in Dordrecht. Een half jaar daarna, vanaf juli 2010 was ik geen werknemer meer. Een stap zetten in het diepe was het, in vertrouwen. Ook in vertrouwen op de God, die ik liefheb. Dat is bepaald niet beschaamd. Nog elke dag ben ik dankbaar voor de mogelijkheid mij bij 1nP aan te sluiten en ZZP te zijn. Ik werk samen met een leuk team van mensen, die ik als vrienden ervaar. Mensen waarbij ik open, eerlijk en kwetsbaar kan zijn. Fantastisch!
Het ZZP zijn heeft mijn leven verrijkt, mijn netwerk en mijn kennis enorm doen groeien. Ik heb het niet willen missen! De gesprekken met cliënten geven mij levensvreugde, zeker wanneer ik hen zie groeien in eigenwaarde en hun herstel zie vorderen.
Het is een eer om een poosje met hen op te lopen, met hen mee te denken, dingen te leren en het goede voor hen te zoeken.
Een boek dat afgeraden werd, voelde als een boek wat gelezen diende te worden. En zo ging het. Angst en wantrouwen zijn slechte raadgevers voor mij. Ik wil leven vanuit vertrouwen en hoop en wil leergierig zijn. Voor mij blijft dat goed gaan, zolang ik me laat inspireren door God.
De schrijver, Brian McLaren is een controversiële figuur in de orthodoxe christelijke wereld. Hij stelt vragen bij traditionele opvattingen, en die geven daar de angst dat hij belangrijke waarden wil bevechten. Met een open maar kritische blik ben ik het boek daarom gaan lezen. De schrijver heeft het boek in twee delen gesplitst. Boek 1 “Ontsluiten en openen” start met het deel over de narratieve vraag. Wat is de overkoepelende verhaallijn in de bijbel? Gaat het echt in de bijbel over de volmaakte start en de zondeval, een neerwaartse lijn naar de gevallen wereld, die in staat van veroordeling ligt. En dan wordt de opwaartse lijn benadrukt, de redding die uiteindelijk twee mogelijkheden biedt. De vraag stellen is cruciaal. Is dit echt de enige manier waarop je de bijbel kunt lezen? Interessant is het om zijn anders lezen te volgen.
Andere delen gaan over de gezagsvraag. Hoe moeten we de bijbel verstaan? Een wetboek, een bibliotheek. Er is zoveel moois in te vinden! Ook de Godvraag komt naar voren. Lastig is bijvoorbeeld het gewelddadige. Is God gewelddadig? Hoe past dat bij wat Jezus gezegd heeft? “Wie mij heeft gezien, heeft de Vader gezien.” Ook over Jezus wordt uitgebreid geschreven. Wie is Jezus. Jezus lijkt geregeld tegen wat geleerd wordt, in te gaan. Gaat buiten de lijntjes. En wat is dan feitelijk het evangelie. Allemaal vragen, die gesteld mogen worden, moeten worden. De vragen die Brian stelt leven bij mij ook. Daarom ben ik blij met iemand, die het aandurft om voorbij de religie te gaan.
In het 2de boek “Opstaan en op onderzoek gaan” komen opnieuw vijf delen. Ze gaan over de kerkvraag. Kerken redden, letterlijk, levens. Maar hoe ziet de authentieke nieuwtestamentische kerk eruit? En hoe functioneert die? Gaat het om de juiste kennis, beste manieren? Echt van alles roept Brian op om over na te denken. En dat gebeurt bij mij dan ook. En dat is nog niet voorbij. En dan al weer de volgende vraag, de seksvraag. Dat is toch een splijtzwam . En nog zo’n heet hangijzer: de toekomstvraag. Er zijn zoveel visies en theorieën. Tot slot komt hij te spreken over hoe gelovigen moeten omgaan met andersgelovigen. Best een ingewikkeld iets, met onze meningen over van alles.
Ik ervaar het hele boek als geschreven vanuit deemoedigheid. Brian is een eerlijke vragensteller, die een zoektocht beschrijft naar waar het echt om gaat. Geloven, leven en dienen, zoals Jezus dat wilde. Een zoektocht naar een nieuw levend christendom.
Dordrecht heeft een Zeehaven. Dat ligt achter de Meubelboulevard, nabij de A16. Dordrecht en de rivier beleef ik graag bij het centrum van de stad. Daar zijn ook havens bij waar grotere schepen liggen.
Terwijl ik mijn auto parkeer om een bestelling op te halen, zie ik de Dordtse Zeehaven liggen door dat grote schip wat zo hoog op het water ligt. Dat is een andere kant van onze havenstad met rondom rivieren. In vergelijking met een binnenvaartschip is het echt mega, al kan het natuurlijk nog veel groter. Ik vind dit mooi en imponerend.
Het is een soort van graffiti… een manier om jezelf te uiten. Dat maakt meestal de boel echt lelijk. Hier echter, vlakbij de Hellingen in Dordrecht, waar ik even moet wachten hebben ze twee muren met graffiti opgeknapt. Best creatief!
Een leestip in de krant voor boek krijgen, deze lenen bij de bibliotheek en dan starten met lezen en vervolgens eigenlijk niet meer ermee kunnen stoppen… Zó ging het!
Het boek is geschreven door een dochter van een man, die in Indonesië als kind geleden heeft aan de Japanse bezetting. Maar zij is ook de dochter van een vrouw die dochter was van een NSB-er. Dat is een bijzonder complexe mix en maakt het heel boeiend om dit familieverhaal te lezen. De schrijfster heeft veel bronnenonderzoek gedaan en dat maakt het boek extra lezenswaardig. Ze heeft het boek in drie delen geschreven, de geschiedenis van vader en moeder en het samenkomen van die geschiedenis erna.
Samen met haar vader gaat ze terug naar Indonesië. Ze doet een reisverslag en daarnaast beschrijft ze de historische gegevens en herinneringen aan de plekken die ze samen bekijken. Ze leert zo begrijpen waardoor het gedrag van vader is zoals het is. Opgeven is geen optie bij vader. Fouten kan hij niet toegeven. Geld uitgeven is erg moeilijk. Niks mag weggegooid worden. Er niemand echt te vertrouwen. Overlevingsstrategieën. Vervolgens beschrijft ze de geschiedenis van haar moeder en grootouders, die in de oorlog NSB-leden werden en daarna er op afgerekend hadden. Vanuit de schaamte en de blijvende angst afgerekend te worden op fouten van vroeger, wordt gezwegen. Nog steeds. Voor beide ouders was er geen vrijheid, niet echt ontspanning om te kunnen genieten. Over emoties wordt niet gesproken. De zwijgzaamheid is zeer invoelbaar beschreven. Ook de schrijfster en haar generatie ervaart nog dagelijks de indirecte gevolgen van wat er in de jaren 40-50 is gebeurd. Begrijpen is zo nodig!
En de zwijgzaamheid en wegstoppen van elk gevoel door de slachtoffers van de Japanse bezetting, is ook zeer indringend beschreven. Zo ook de tegenstrijdige gevoelens die duizenden kinderen en kleinkinderen van nazisympathisanten voor hun geliefden koesteren, maken dat ze blijven zwijgen. Ongelooflijk leerzaam.
Het komt eigenlijk nooit voor dat we erop uit gaan om een museum te bezoeken. Vandaag wel. We gaan kunst bekijken. Het begint in de ochtend al thuis bij het zien deze icoon aan de muur boven onze eettafel.
In Utrecht bezoeken we de Domkerk en vervolgens het Catharijneconvent, een museum voor religieuze kunst. Dit vanwege een tentoonstelling over Maria Magdalena. Met een audiotour krijgen we bij veel schilderijen een uitleg over de achtergronden van de kunstuitingen. We hebben geen foto’s gemaakt van deze tentoonstelling, maar dit schilderij dat we onderweg naar de tentoonstelling zien, fotografeer ik wel. Het spreekt me wel aan: een huiskerkdienst in de Achterhoek… 😉
Wanneer we weer buiten komen is het donker en dan is Utrecht ook een gezellige stad. We genieten na.
Vandaag heb ik een heel bijzonder boekje uitgelezen over de vierjarige Colton, die door een wonder een operatie aan zijn blinde darm overleeft.
Na de operatie vertelt hij over dingen die hij gezien heeft terwijl hij geopereerd werd. Zijn vader zag hij in een ruimte vol woede en machteloosheid bidden voor zijn genezing. De artsen die hem aan het opereren waren, zag hij. Maar nóg wonderlijker vertelt hij over hoe hij in de hemel terecht komt. En wat hij vertelt over Jezus, de hemel en de toekomst blijkt wonderwel grote overeenkomsten te hebben met wat de bijbel beschrijft, o.a. in de visioenen van Johannes. Wonderlijk mooi! Fascinerend.
Het is een boekje waar ik zeer blij van wordt. Geloven zoals dit kind het deed, is wat anders dan alles wat beredeneerd wordt voorgehouden. Durven geloven als een kind of zoals Abraham het deed en vol vertrouwen op pad ging naar een beloofd land.
Eerder heb ik ook een studieboek met verhalen over bijna-dood ervaringen gelezen. Vrijwel alle ervaringen gaan over de liefdevolle sfeer, de hartelijkheid en de herkenning van eerder overledenen in die periode van het bijna dood zijn.
Voor mij is het vertrouwen in God sinds mijn 11de een realiteit. En een boekje als dit bevestigt voor mij wat ik al heel lang ervaar: Jezus houdt van ons. Zijn dood heeft de weg geopend naar de Vader. En de ontmoetingen met God en Jezus zijn intens mooi en geruststellend. Doodgaan betekent een pijnlijk afscheid van geliefden hier, maar tegelijkertijd een ontmoeting, oog in oog met Hem, die de pure liefde is. Mooier dan mooi!
Al lezend werd ik geraakt door een citaat van Thomas Merton. “Je bent niet geschapen voor het plezier, je bent geschapen voor de vreugde. “
Het woord vreugde gebruik ik eigenlijk zelden. Ik gebruik dan vaak het woord genieten. En dat woord linkt onwillekeurig meer met plezier. Eigenlijk is het dus een verkeerd woord, want mijn genieten heeft alles te maken met de Hoop die in mij leeft en die mijn zien beïnvloedt. Je kunt kijken en niet zien!
Wat een vreugde is het om te genieten van wat er is, wat er was en zal komen. Ik ben hoopvol. Ik zie uit naar wat komen gaat. Elke dag is zo een goede dag, een dag om vol vreugde te zijn.
Een mooi punt in Salland is de Holterberg. Daar had ik ooit wel van gehoord, maar er ontbreekt een herinnering aan het beklimmen ervan. Het hoogste punt van de Holterberg bevindt zich op 60 meter NAP. Dat is natuurlijk niets vergeleken met Oostenrijkse bergen, maar een berg is een berg en we hebben deze Holterberg vandaag bedwongen! 😊
Vlakbij ligt de grootste Canadese begraafplaats uit WOII in Nederland, de ‘Canadese Begraafplaats Holten’.
In deze monumentale omgeving hebben 1394 militairen hun laatste rustplaats gevonden. We vinden het bij dergelijke begraafplaatsen altijd weer bijzonder om ook Davidsterren terug te vinden. En ze waren ook hier!
Het natuurgebied is groot. We reden over een weg van 8 kilometer door alleen maar natuur met mooie vergezichten. Al met al een mooi doel voor deze dag.
Tot slot bekeken we ook nog Rijssen. Ook nog nooit geweest. Het is een stad met een groot percentage reformatorische inwoners. Dat voelt vertrouwd…
Ons onderkomen in een gerietdekte boerderij is ook leuk.
We voelen ons feestelijk vandaag. Met een zonnetje opstaan en uitzicht om van te dromen. We vieren ook dat we onze relatie zijn begonnen in 1981. En dat is pas echt reden om ons feestelijk te voelen!
Bij een feestje hoort lekker eten en een gebakje, maar nu ook bij een ooit zo gewijde plek: een voormalig klooster. De klok wordt geluid.
We hebben meegedaan met de viering van het middaggebed. Een indrukwekkende eenvoudige viering met volop mooie woorden om over na te denken.
De omgeving is ook meer dan schitterend. Er zijn hier nog volop herfstkleuren in de omliggende bossen. Een feestje!
Gisteren en vandaag heb ik gewandeld in de Hollandse Biesbosch. Het weer is heerlijk. Eigenlijk is het wat lastig om te bepalen wat je dan aantrekt. Een trui is niet genoeg, een jas vaak weer teveel.
Al lopend over de modderige paden had ik gisteren met een vriend hele gesprekken, die steeds weer even moesten stoppen om een manier te vinden om verder te gaan. Het getijdengebied laat zich gelden. Soms kun je links- of rechtsom een plas voorbij. Maar er waren ook hele stukken dat we creatiever moesten zijn. Klimmen en klauteren over boomstammen. Uiteindelijk zelfs met takken en boomstronken sjouwen om een brug te slaan. En dan erover heen lopen in de hoop geen nat pak te halen. Het kind in de man is wakker geroepen.
Vandaag is water hoger dan gisteren en mijn wandelgenoot is mijn geliefde. Dan gaat het anders. De natuur is even mooi en dan letten we meer op uitzichten, kleur en elkaar.
Fijn om buiten te zijn en keer op keer redenen te hebben, maar soms ook om te zoeken om dankbaar te zijn. Deo Gloria.
Gezien, gelezen en gedacht 